Evaluatieommissie verduidelijkt

Volgens de Belgische wet heeft iemand die zich in een fysiek of psychische uitzichtloze situatie bevindt en bovendien ondraaglijk lijdt, de mogelijkheid om euthanasie aan te vragen. In dergelijke situatie bestaan er procedures die gevolgd moeten worden. Herhaaldelijk blijken de bepalingen voor discussie te zorgen, zoals eerder dit duidelijk werd uit het proces rond Tine Nys. Drie artsen werden beschuldigd van ‘vergiftiging’, maar vervolgens vrijgesproken – waarna een nieuw proces volgde. In ons land houdt de Federale Controle- en Evaluatiecommissie toezicht op de correcte naleving van de regelgeving en wie denkt dat er een overtreding begaan werd, kan een klacht indienen. In het geval van Nys leidde dit dus tot een assisenzaak.

Tijdens het proces werden er vragen gesteld over wat een ‘onafhankelijk arts’ is. Wanneer iemand aan zijn of haar behandelend geneesheer om levensbeëindiging verzoekt, is die arts verplicht een collega te vragen en diens advies in te winnen. Die dokter dient onafhankelijk te zijn, zowel van de patiënt als van de behandelende arts.

maar met veel dankbaarheid

Het had een bijzonder jaar moeten zijn, maar het werd speciaal op een andere manier. Hoewel de Coronacrisis veel roet in het eten gooide en de dankdag van 31 oktober niet door kon gaan, wilde Tearfund het 40-jarig jubileum niet ongemerkt laten passeren. De onmogelijkheid om iedereen fysiek uit te nodigen resulteerde in een extra dik nummer van Inzicht, het kwartaalblad van de organisatie. Daarin een ruime bijdrage van gastschrijvers: oudgedienden, overzeese zendelingen, partners, donateurs … Geen feestelijke bijeenkomst dus, maar wel veel dankbaarheid voor de afgelopen 40 jaar.

Jonathan Middelbos, penningmeester van Tearfund, vraagt zich af of er zelfs wel een reden is voor een feest: “Het is niet leuk om vast te stellen dat het werk van Tearfund nog hard nodig is. De ongelijkheid blijft enorm groot. Eén vijfde van de wereldbevolking lijdt aan extreme armoede, honger, ziekte en analfabetisme. Deze vaststelling is geen reden om te feesten.” Het is echter ook geen reden voor pessimisme. Tearfund kijkt dankbaar terug op de vele positieve dingen die gebeurd zijn in de afgelopen 40 jaar en de rol de de organisatie daarin heeft opgenomen.

Hoe voelt het om opgesloten te zitten? We kunnen het ons misschien een beetje voorstellen in tijden van lockdown. Hoewel, we mogen ons nog altijd verplaatsen en – behalve ‘s nachts dan – gaan waar we willen. De echte ervaringsdeskundigen zijn natuurlijk de gevangenen. Ze zitten, afhankelijk van hun veroordeling, maanden of jaren achter de tralies. Maar ooit komen ze vrij, en de grote vraag is dan: wat gebeurt er als iemand weg is uit de gevangenis? De cijfers voorspellen niet veel goeds: de kans op recidive – herval – is behoorlijk groot: tussen de 50 en 70 procent van de gedetineerden keert vroeger of later terug in een cel. De nieuwe regering wil daar iets aan doen, in het bijzonder door sterk in te zetten op re-integratie. Maar wat is de kans dat de ideeën ook werkelijkheid zullen worden? Een gesprek met Yvan Thomas, gevangenisaalmoezenier, maar ook bezieler van een aantal initiatieven voor na de gevangenis …

In een arrest van 24 september 2020 heeft het Grondwettelijk Hof van België geoordeeld dat de huidige wet betreffende de vrijwillige beëindiging van een zwangerschap, zoals herzien in oktober 2018, in overeenstemming is het de Grondwet en de fundamentele rechten. Daarmee worden de 7 klachten die waren ingediend, verworpen. In april 2019 had de vereniging ‘Burgers voor het leven / Citoyens pour la vie’ beroep gedaan op het Hof om de grondwettelijkheid van de nieuwe wet te betwisten. In de recente uitspraak heeft het Hof duidelijk gemaakt dat er wat betreft de grondwet geen probleem is met de aanpassingen die twee jaar geleden werden gemaakt.

De wetswijzigingen van 2018, die aangebracht werden door de regering ‘Michel’, hadden onder andere te maken met het doorverwijzen naar een andere arts in geval van gewetensbezwaren en de bestraffing van pogingen om vrouwen de toegang tot een abortuscentrum te beletten.

De burgemeester en het stadsbestuur van Kalush (Oekraïne) heeft vzw ISKRA uitgeroepen tot ‘Vereniging van het jaar’. ISKRA heeft al jaren een goede relatie met de regio en heeft in die tijd een reeks projecten ten behoeve van de plaatselijke bevolking opgestart. De intiatiefnemers zijn niet alleen blij met de trofee en de bloemen, maar vooral ook blij met de erkenning van al het werk. De hoop is dat die verdr mag bijdragen tot het verspreiden van Gods liefde voor de inwoners van deze stad.

Vanuit hun basis in Genk organiseren Irene, Mario en Johan regelmatig reizen naar het verre Oekraïne. De huidige Corona-maatregelen maken het uiteraard niet eenvoudiger, maar toch is er dankbaarheid dat de projecten door kunnen gaan:

Strijd tegen Corona primeert – Ethische kwesties in de koelkast

Na bijna 500 dagen is de Belgische politieke wereld er in geslaagd terug een volwaardige regering op de been te brengen. De formatieperiode brak geen record, maar is desalniettemin enorm lang geweest. In 84 bladzijden hebben de formateurs een programma uitgeschreven waarmee de nieuwe regering aan de slag kan. De nieuwe regering is samengesteld uit sterk uiteenlopende politieke stromingen, en dat weerspiegelt zich uiteraard in de regeringsverklaring. Een dergelijk document is altijd een verzameling van goede voornemens en de komende jaren zullen duidelijk maken welke kant het uit gaat met ons land.

Dat het regeerakkoord veel aandacht besteedt aan de Corona-crisis, zal niemand verbazen. De zwaarste crisis die ons land sinds lang getroffen heeft – en nog altijd voluit treft – laat diepe sporen na.