Afrika is het continent met de meesten christenen

Nieuws over het christendom is in de media vaak niet erg positief. Verhalen over wantoestanden en kerkverlating domineren de verslaggeving. De statistieken bieden ook niet veel reden tot optimisme: in Amerika is er sprake van een voortgaande terugloop van het aantal christenen en West Europa wordt algemeen als ‘post-christelijk’ beschouwd. Zijn de berichten fout of is het christendom effectief op zijn retour? De derde editie van de World Christian Encyclopedie gaat – onder redactie van Gina Zurlo en Todd Johnson – dieper in op de vraag en het antwoord is in feite: het ligt er maar aan waar je kijkt. In de ‘Lausanne Global Analysis’ verscheen een uitgebreid artikel dat uitleg geeft bij de huidige ontwikkelingen. Hieronder een samenvatting.

Een van de dingen die de coronacrisis heeft duidelijk gemaakt, is dat veel mensen eenzaam zijn. Natuurlijk, COVID 19 heeft in de eerste plaats medische gevolgen gehad, maar daarnaast is de pandemie ook op andere vlakken een eye-opener. Gelukkig werden er ook veel manieren oplossingen gevonden voor eenzame mensen, al blijft het probleem nog schrijnend aanwezig. IDEAZ, het blad van de Nederlandse evangelische alliantie – die eigenlijk MissieNederland heet – wijdde er een themanummer aan: Samen (eenzaam) zijn.

Jan Willem Janse, hoofdredacteur van IDEAZ, beseft dat voor veel mensen eenzaamheid het voorbije jaar volop aanwezig was: “Beperkingen op het aantal bezoekers, een avondklok, vrijwel geen fysiek contact. Voor sommigen gaf het eindelijk de rust waarop ze wachtten. Voor anderen een overweldigend van alleen-zijn. Of een combinatie van beide.”

Op de afgelopen antiracismeconferentie vab de Verenigde Naties, eind september, was geen Belgische minister aanwezig. Het kernkabinet van de federale regering besloot niemand af te vaardigen vanwege het expliciete antisemitische karakter van de bijeenkomst. Minister van Buitenlandse Zaken Sofie Wilmès beschrijft de conferentie als een plaats waar ‘antisemitisme’ de scepter zwaait: “Dat willen we niet aanmoedigen door een minister te sturen”.

Door christelijke organisaties – zoals Christenen voor Israël – werd de anti-Joodse houding van een aantal VN-instanties al vaker aangeklaagd. Vooral een sterke Arabische coalitie laat geen gelegenheid voorbij gaan om Israël zwart te maken, soms met succes.

We zijn in het laatste kwartaal van 2021 beland, en dus de hoogste tijd voor de laatste editie van Metamorfose. Alles heeft immers zijn tijd, dat is niet alleen de boodschap van het Bijbelboek Prediker, maar ook de titel van het artikel van Dirk Lemmens. Daarin overloopt hij de verschillende fasen van het leven – stadia die de schrijver van Prediker ook heeft meegemaakt. De terugblik van de koning van Israël is niet altijd even positief, zoals duidelijk in dit boek naar voor komt. Het zwoegen van de mens levert slechts vluchtige resultaten op, maar is daarom nog niet zinloos.

Er is een tijd om geboren te worden en een tijd om te sterven, zegt Prediker. Tussen die twee gebeurtenissen zit een heel mensenleven. Dirk Lemmens laat dat leven zien als een drieluik. In de beginfase wordt de basis gelegd voor het verdere leven, ook al is een kind voornamelijk bezig met het hier en nu. Kinderen moeten veel dingen leren, maar staan doorgaans ook heel open voor geestelijke zaken.

Gemeenten en Gehandicapten organiseert al jaren Bijbelclubs voor mensen met een mentale beperking. In de meeste evangelische kerken is het de gewoonte om in de loop van de week samen te komen in kleine groepen. Op die manier wordt op ieders niveau onderwijs gegeven en is er ruimte voor ontmoeting. Kinderen doen dit vaak op zondagmorgen, jongeren doorgaans in het weekend, terwijl er voor volwassenen regelmatig ‘kringavonden’ ingericht worden. Maar voor mensen met een verstandelijke handicap wordt zelden iets specifiek gedaan. Het was voor Gemeenten en Gehandicapten de aanleiding om Bijbelclubs in te richten speciaal voor deze doelgroep. Eerst in Genk, later ook op andere locaties.

Onderwijs in dienst van de diverse samenleving

Diversiteit, neutraliteit, pluralisme … Termen die in het huidige maatschappelijke debat weer regelmatig opduiken. De schrik voor het extremisme versterkt de noodzaak om een manier te vinden waarop uiteenlopende levensvisies in één samenleving naast elkaar kunnen bestaan. De tijd dat een maatschappij één dominante benadering van het leven had, is voorbij. Niemand lijkt vragende partij om opnieuw in die situatie te belanden, maar de vraag kan gesteld worden of we toch niet op weg zijn naar een a-religieus – of anti-religieus – stelsel, al dan niet onder het mom van ‘neutraliteit’. Of moeten we juist stellen dat ons dagelijks leven nog altijd diepgaand beïnvloed wordt door de christelijke waarden en normen en dat dit voorlopig ook wel zo zal blijven?

De vrijheid van meningsuiting mag dan in de Westerse wereld een basisrecht zijn, toch hebben pro-life organisaties met heel wat moeilijkheden te kampen wanneer ze van dat recht gebruik willen maken. Dat ondervonden de deelnemers aan de Mars voor het Leven in Wenen, eind oktober. Verschillende tegenbetogers probeerden de demonstratie te verstoren, en kregen hier en daar de steun van de media.

Zo’n 2500 mensen trokken door de straten van de Oostenrijkse hoofdstad om te demonstreren voor de bescherming van het ongeboren leven en tegen de euthanasiewetten. Onder de deelnemers opvallend veel jongeren en gezinnen met kinderen.

Niet alleen de Britten stellen zich vragen bij het nut van de Europese Unie. Natuurlijk, de meeste landen overwegen geen drastische maatregelen zoals de Brexit, maar regelmatig zijn er kritische geluiden te horen uit verschillende hoeken van de EU. De Europese Evangelische Alliantie stelt de vraag wat er overgebleven is van de droom van de stichters van de Europese Gemeenschap. Gaat het nog altijd om een idee dat in de grond van de zaak christelijk is – en moet dat zelfs wel het geval zijn?

De Europese Unie is een vrijwillige samenwerking van 27 lidstaten op het Europese continent: niemand is verplicht er deel van uit te maken, en wie de Unie wil verlaten, kan dat. De Brexit heeft dat duidelijk gemaakt. Zowel lid worden als opstappen is een langdurige en complexe procedure, maar de mogelijkheid is er.

De evangelische kerken in Honduras hebben in de afgelopen jaren een grote groei doorgemaakt. Recent onderzoek van studiebureau Pardigma toont aan dat ruim 43 procent van de bevolking zich als evangelisch beschouwt. De Rooms-Katholieke kerk volgt op de tweede plaats met ongeveer 38 procent. 13 procent van de Hondurezen verklaart tot geen enkele godsdienst te behoren.

Honduras kent godsdienstvrijheid, waarbij iedereen zelf mag beslissen welke overtuiging hij of zij aanhangt, zolang die keuze geen problemen oplevert voor de openbare orde en niet in strijd is met andere wetten. De Rooms-Katholieke kerk is officieel erkend, maar andere religieuze groepen hebben ook hun plaats in de maatschappij. Er is zelfs een hartelijke band tussen de evangelische kerken en de overheid.

In hoeverre de corona-crisis achter de rug is, valt moeilijk te zeggen, maar in de meeste evangelische organisaties is – zoals bij veel andere – de gewone werking weer min of meer op gang gekomen. Zeker de zendingsorganisaties hebben, als gevolg van de vele reisbeperkingen, het afgelopen jaar weinig activiteiten kunnen ontplooien. Niemand had kunnen denken dat de plannen zo ernstig dooreen werden gegooid. Ook bij de vzw Iskra, die zich specifiek richt op humanitaire hulp in Oekraïne, had men dat niet voor mogelijk gehouden.

“Eind januari 2020 namen we afscheid van de mensen in Kalush met het vooruitzicht hen weer te zien in mei – juni van dat jaar”, staat er in de nieuwsbrief van Iskra te lezen. “Dit was echter een zware onderschatting. Het beestje corona heeft zwaar huisgehouden hier in West-Europa. We werden verplicht om in lockdown te gaan zonder een besef van hoelang dit zou duren.”

Ook al is 2021 al een heel eind verstreken, toch kan het interessant zijn om nog eens terug te blikken op het jaar daarvoor. Een jaar vol uitdagingen, zeker ook voor Tearfund dat door de coronacrisis heel wat projecten ‘op pauze’ gezet zag worden. Niet dat de nood in de Derde Wereld- landen plotseling ophield te bestaan – integendeel – maar met de beperkte mogelijkheden om te reizen was het niet evident om lopende projecten op te volgen of nieuwe te beginnen. Tegelijk was de hulpverlening meer dan ooit nodig. Gelukkig kon Tearfund blijven rekenen op de vele giften van een trouwe achterban.

Hoe onaangenaam de Covid-19-crisis tot nu toe ook was in ons land, dankzij de welstand van de Westerse wereld konden de economische gevolgen nog redelijk goed opgevangen worden. Grote rampen op dat vlak werden tot nu toe vermeden, ook al is de financiële toestand van ons land er zeker niet beter op geworden. In andere delen van de wereld is de toestand veel minder goed.

Eind september vond de Algemene Vergadering van de Evangelische Alliantie Vlaanderen plaats. Een uitgestelde vergadering – de bijeenkomst had al in het voorde zomer moeten doorgaan, maar daarom niet minder belangrijk. Integendeel: na verschillende jaren van voorbereiding stonden er nu ingrijpende structurele veranderingen op de agenda. Met name was het de bedoeling om een einde te maken aan de opdeling in een feitelijke vereniging en een vereniging zonder winstoogmerk, omdat die constructie als te ingewikkeld werd ervaren. Tegelijk werden enkele andere pijnpunten aangepakt.

Sinds jaar en dag was de alliantie opgedeeld in een feitelijke vereniging, die zich bezighield met de inhoudelijke gang van zaken, en een vzw die speciaal opgericht was voor het behartigen van de financiële en wettelijke aspecten.