Benieuwd naar de geschiedenis van de EAV, bekijk dit filmpje.

Gemeentegroeiexpert pleit voor de nieuwe generatie

“Er wacht de kerken een behoorlijke leiderschapscrisis” stelde Rich Birch onlangs op de Future Forward 2020 conferentie. De expert op het vlak van gemeentegroei stelde in zijn toespraak de vraag: hoe overhandigen we onze bediening aan de volgende generatie? Hij stelt vast dat veel leiders naar hun pensioen toegaan, terwijl er maar een beperkte toestroom is van jonge leiders.

Een Amerikaanse denominatie becijferde onlangs dat er in de komende 10 jaar bij hen 1500 voorgangers op pensioen zullen gaan, terwijl hun opleidingsinstituut maar 10 afgestudeerden per jaar aflevert. “Zoiets heeft gevolgen voor uw en mijn bediening”, benadrukte Birch. “We zullen ons serieus bezig moeten houden met de vraag: wat doen we om onze bediening te overhandigen aan de volgende generatie?

De Coronacrisis heeft ons niet alleen te pakken op het vlak van de gezondheid, ook veel van onze vrijheden werden getroffen. Een jaar geleden hadden we ons op geen enkele manier kunnen indenken, dat we ons zo massaal zouden laten ‘opsluiten’. Natuurlijk, er waren landen waar de individuele vrijheid van de burgers nog sterker werden beperkt, maar een lockdown zoals we die nu ervaren, hadden we nooit voor mogelijk gehouden. Daarmee laaide ook de discussie op of onze grondwettelijke rechten zomaar mochten sneuvelen. Daarrond werden ook verschillende rechtzaken aangespannen. Een speciaal geval is de godsdienstvrijheid. Waar het ene land zo snel mogelijk de gebedshuizen sloot, lieten andere de kerkdeuren open. De balans tussen geloof en gezondheid is niet gemakkelijk te vinden.

De Wereld Evangelische Alliantie (WEA) heeft Dr. Thomas Schirrmacher aangeduid als nieuwe Algemeen Secretaris. Hij zal in maart 2021 Efraim Tendero opvolgen die aan het einde van zijn termijn gekomen is. Ver heeft de Internationale Raad van de Wereldalliantie niet moeten zoeken, want Schirrmacher bekleedt al meer dan 20 jaar verschillende functies binnen de organisatie. Hij was lid van de Commissie Godsdienstvrijheid, zette het Instituut voor Godsdienstvrijheid op en verzette veel werk op het vlak van de relaties met andere religies. Momenteel is hij secretaris van de theologische commissie.

maar met veel dankbaarheid

Het had een bijzonder jaar moeten zijn, maar het werd speciaal op een andere manier. Hoewel de Coronacrisis veel roet in het eten gooide en de dankdag van 31 oktober niet door kon gaan, wilde Tearfund het 40-jarig jubileum niet ongemerkt laten passeren. De onmogelijkheid om iedereen fysiek uit te nodigen resulteerde in een extra dik nummer van Inzicht, het kwartaalblad van de organisatie. Daarin een ruime bijdrage van gastschrijvers: oudgedienden, overzeese zendelingen, partners, donateurs … Geen feestelijke bijeenkomst dus, maar wel veel dankbaarheid voor de afgelopen 40 jaar.

Jonathan Middelbos, penningmeester van Tearfund, vraagt zich af of er zelfs wel een reden is voor een feest: “Het is niet leuk om vast te stellen dat het werk van Tearfund nog hard nodig is. De ongelijkheid blijft enorm groot. Eén vijfde van de wereldbevolking lijdt aan extreme armoede, honger, ziekte en analfabetisme. Deze vaststelling is geen reden om te feesten.” Het is echter ook geen reden voor pessimisme. Tearfund kijkt dankbaar terug op de vele positieve dingen die gebeurd zijn in de afgelopen 40 jaar en de rol de de organisatie daarin heeft opgenomen.

De ethiek van triage in tijden van Corona

Wat moet een arts besluiten als hij constateert dat er in het hospitaal geen enkel bed meer vrij is, terwijl patiënten aan blijven schuiven. Wat moet het beleid zijn van een ziekenhuis als er meer zieken zijn dan er behandeld kunnen worden. In het Belgische gezondheidssysteem moesten dergelijke vragen eigenlijk nog gesteld worden. Weliswaar werden een aantal ziekenhuizen door de Coronacrisis met de limiet van hun capaciteit geconfronteerd, maar er waren alternatieven beschikbaar. De nachtmerrie blijft: wat moeten we doen als onze hospitalen dermate overstelpt worden dat het hele systeem instort? Wie maakt keuzes als sommige mensen wel en andere niet opgenomen kunnen worden. John Wyatt, dokter  verbonden aan het University College London bekijkt de vraag als medicus, ethicus én christen.

Een felle discussie in de media over een tienjarig meisje dat een abortus kreeg na verkrachting heeft uiteindelijk geresulteerd in de verstrenging van de Braziliaanse wetgeving. De zaak kreeg afgelopen zomer veel aandacht en leidde tot verhitte debatten tussen voor- en tegenstanders. Een overgrote meerderheid van de Braziliaanse bevolking is voorstander van een verbod op zwangerschapsafbreking, velen van hen vragen op een totaalverbod. De huidige wetgeving voorziet uitzonderingen in geval van verkrachting of bij gevaar voor het leven van de moeder.

Een Braziliaans meisje werd 4 jaar lang seksueel misbruikt door een oom. Uiteindelijk werd ze zwanger toen ze 10 jaar was. In een dergelijk geval laat de Braziliaanse wet een abortus toe, maar lokale autoriteiten verboden de ingreep.

48 Europarlementsleden hebben een brief opgesteld waarin ze vragen dat er opnieuw een speciale gezant voor de vrijheid van godsdienst en overtuiging (FoRB – Freedom of Religion and Belief) wordt aangesteld. Tot voor enkele jaren was er zo’n afgezant, de Slovaak Jan Figel. “De aanstelling van Speciale Afgezant met een permanent mandaat dat gericht is op de vrijheid van godsdienst en overtuiging, voor een meerjarige termijn, een voltijdse staf en met verhoogde financiële middelen zou een signaal geven dat de EU zich inzet voor de bescherming, overal, van de slachtoffers van geweld en vervolging vanwege hun godsdienst of overtuiging”, staat er in de brief te lezen.

De positie van Speciale Afgezant is al meer dan een jaar vacant nadat de termijn van Figel verstreken was en er geen actie werd ondernomen door de Europese Commissie. Nochtans was er, als gevolg van eerder aandringen, een aankondiging van de Commissie geweest dat het mandaat hernieuwd zou worden, zij het zonder verdere details. 

Meldpunten in Nederland bundelen hun krachten

Niet alleen ons land werd in de afgelopen jaren opgeschrikt door klachten over misbruik in de kerk, ook in andere landen kwamen verborgen verhalen naar boven. Vaak ging het over seksuele kwesties van enkele decennia geleden. De indruk kon daarmee gewekt worden dat het vooral ging over wantoestanden uit het verleden. In de praktijk blijkt echter dat er zich ook binnen kerken nog altijd dergelijke gevallen voordoen. Ze gebeuren niet massaal, maar elk incident is er een te veel. In Nederland zijn de meeste kerken aangesloten bij een van de nationale meldpunten. Drie van hen hebben onlangs besloten om de krachten te bundelen in een nieuw project: Veilige Kerk.

Evaluatieommissie verduidelijkt

Volgens de Belgische wet heeft iemand die zich in een fysiek of psychische uitzichtloze situatie bevindt en bovendien ondraaglijk lijdt, de mogelijkheid om euthanasie aan te vragen. In dergelijke situatie bestaan er procedures die gevolgd moeten worden. Herhaaldelijk blijken de bepalingen voor discussie te zorgen, zoals eerder dit duidelijk werd uit het proces rond Tine Nys. Drie artsen werden beschuldigd van ‘vergiftiging’, maar vervolgens vrijgesproken – waarna een nieuw proces volgde. In ons land houdt de Federale Controle- en Evaluatiecommissie toezicht op de correcte naleving van de regelgeving en wie denkt dat er een overtreding begaan werd, kan een klacht indienen. In het geval van Nys leidde dit dus tot een assisenzaak.

Tijdens het proces werden er vragen gesteld over wat een ‘onafhankelijk arts’ is. Wanneer iemand aan zijn of haar behandelend geneesheer om levensbeëindiging verzoekt, is die arts verplicht een collega te vragen en diens advies in te winnen. Die dokter dient onafhankelijk te zijn, zowel van de patiënt als van de behandelende arts.

Hoe voelt het om opgesloten te zitten? We kunnen het ons misschien een beetje voorstellen in tijden van lockdown. Hoewel, we mogen ons nog altijd verplaatsen en – behalve ‘s nachts dan – gaan waar we willen. De echte ervaringsdeskundigen zijn natuurlijk de gevangenen. Ze zitten, afhankelijk van hun veroordeling, maanden of jaren achter de tralies. Maar ooit komen ze vrij, en de grote vraag is dan: wat gebeurt er als iemand weg is uit de gevangenis? De cijfers voorspellen niet veel goeds: de kans op recidive – herval – is behoorlijk groot: tussen de 50 en 70 procent van de gedetineerden keert vroeger of later terug in een cel. De nieuwe regering wil daar iets aan doen, in het bijzonder door sterk in te zetten op re-integratie. Maar wat is de kans dat de ideeën ook werkelijkheid zullen worden? Een gesprek met Yvan Thomas, gevangenisaalmoezenier, maar ook bezieler van een aantal initiatieven voor na de gevangenis …

Begin september werden in totaal 27 gevangen christenen (19 mannen en 8 vrouwen) vrijgelaten uit de Mai Serwa gevangenis in de buurt van de Eritrese hoofdstad Asmara. Enkele maanden eerder waren ook al 22 gevangen Methodisten in vrijheid gesteld. Volgens schattingen verblijven momenteel zo’n 500 christenen in gevangenschap, de meeste van hen in erbarmelijke omstandigheden.

In augustus kondigde Ertirea aan dat ze enkele Pinksterchristenen zou vrijlaten om een verdere verspreiding van het Cornavirus in de overbevolkte gevangenis tegen te haan. Volgens de Eritrese media moeten de 500 gevangenen in Mai Serwa het stellen met slechts 20 toiletten.