Benieuwd naar de geschiedenis van de EAV, bekijk dit filmpje.

Oproep voor meer actie tegen klimaatsverandering

Begin december vond in Katowice een belangrijke klimaatconferentie plaats, de zogenaamde COP24. Naar aanleiding daarvan onderschreven 62 christelijke leiders, waaronder de ‘senior advisor for social justice’ Christine MacMillan, een open brief aan de deelnemers. Wereldwijd engageerden zich ook meer dan 5000 christenen in actie en gebed. In de brief werd de aandacht gevestigd op de vernietigende effecten die de klimaatsverandering heeft: Er zijn tegenwoordig zowel meer overstromingen als uitzonderlijke droogtes. Voor sommigen betekent dit dat ze niets te eten hebben, dat huizen wegspoelen en een aantal gemeenschappen zelfs helemaal weggevaagd werden – en wellicht nooit meer terug opgebouwd worden. De armen zitten gevangen in een armoede die over de generaties heen gaat.

Bulgaarse evangelische christenen doen een beroep op de internationale gemeenschap om te reageren tegen de wetsvoorstellen die de vrijheid van godsdienst in hun land ernstig kunnen beperken. “De Bulgaarse overheid kent zich ten onrechte macht toe bij interne zaken van de godsdienstige gemeenschappen”, aldus de Evangelische Alliantie van Bulgarijë (EAB). “Vrijwel elk artikel in de voorgestelde wet eist ten onrechte politieke autoriteit op in het religieuze leven”, schrijft de voorzitter van de EAB.

Wat zijn de problemen? In de eerste plaats zullen de inwoners van Bulgarije alleen nog maar rituele handelingen mogen verrichten als ze in Bulgarije een theologische opleiding hebben genoten, of in een buitenlands instituut dat door de Bulgaarse overheid is goedgekeurd. In de praktijk is het zo dat alleen de Oosters-Orthodoxe kerk en de moslims in staat zullen zijn om hun leiders te trainen. Een buitenlander mag alleen in Bulgarije prediken in het bijzijn van een officieel aangestelde Bulgaarse collega.

Het Nederlandse blad ‘Uitdaging’ maakt een nieuwe start. Jarenlang was dit een toonaangevende ‘krant’ in Nederland, maar de laatste jaren heeft het tijdschrift te kampen met heel wat tegenslagen. Na een mislukte overname, nam initiatiefnemer van het eerste uur, Leo Habets, de krant weer over. Hij deed dat met veel enthousiasme, Helaas maakte een zware ziekte al snel een einde aan zijn hoop om Uitdaging een nieuwe toekomst te geven. Gelukkig werden verschillende vroegere en nieuwe medewerkers bereid gevonden om de draad terug op te pakken,  zodat Leo – die zich wellicht in een terminale fase bevindt – het project met een gerust hart kan overdragen. Bijna een jaar na de laatste editie die door Habets verzorgd werd, verscheen er nu een nieuw nummer, opnieuw rond Kerst.

Voor het eerst in de geschiedenis heeft de Rooms-Katholieke kerk in België een uitgebreid jaarrapport gepubliceerd, waarin een hele reeks cijfers over de toestand van de kerk in ons land wordt vermeld. Het was geen gemakkelijke taak om alle gegevens te verzamelen, aangezien er in België geen officiële cijfers bestaan over alles wat met godsdienst te maken heeft – een gevolg van de scheiding van kerk en staat. Een vergelijking met vorige jaren is dus ook niet mogelijk, maar de Bisschoppenconferentie geeft toe dat er een dalende tendens is wat betreft het kerkbezoek.
Van de Belgische bevolking beschouwt net iets meer dan de helft zich ‘katholiek’, iets minder dan 10 procent noemt zich ‘praktiserend’. Dat wil zeggen dat men – al dan niet regelmatig – deelneemt aan de eucharistie. Dat zou inhouden dat er iets meer dan 1 miljoen mensen de kerk bezoeken, maar  op een telzondag (de derde zondag van oktober) bleef de teller staan op 286.393 aanwezigen. De dalende zondagspraktijk wil niet noodzakelijk zeggen dat de mensen massaal de band met de Rooms-Katholieke kerk loslaten: in 2016 waren er meer dan 50.000 doopsels en ruim 41.000 vormsels. Dat jaar lieten 1.240 Belgen zich uitschrijven uit het doopregister.

Wat zijn de implicaties van het ‘migratiepact’?

Het is vrijwel onmogelijk om de laatste weken niets gehoord te hebben over het migratiepact. Talloze argumenten pro en contra zijn de revue gepasseerd, politici hebben uitgebreid hun mening gegeven en uiteindelijk werd het de splijtzwam onder de regering. Er is veel over gezegd en over geschreven, maar toch kennen weinig mensen de inhoud van het document. Voor de een is het een grote stap voorwaarts in een menselijke aanpak van de vluchtelingencrisis, voor de ander een ongekende dreiging voor de Westerse beschaving. Maar wat zegt de overeenkomst echt, en hoe kan de tekst van het pact bekeken worden vanuit een christelijk perspectief?

De vluchtelingencrisis, die in 2015 een hoogtepunt bereikte, heeft heel wat teweeg gebracht in Europa. Het gevoel overspoeld te worden door mensen die in onze streken op zoek waren naar een beter leven, was voor veel mensen bijzonder onaangenaam.

Het archief van de Lausanne-beweging bestaat uit veel boeiende artikelen, geschreven door evangelische leiders van over de hele wereld. Onderstaande tekst is van de hand van Ajith Fernando, die lijden als een onlosmakelijk deel ziet van het christelijke leven. Vrucht dragen zonder moeilijkheden te verdragen, is voor hem onmogelijk. Als christen uit het Oosten die in het Westen gestudeerd heeft, doet hij een oproep om het lijden niet uit de weg te gaan. Een uitgebreide samenvatting van zijn tekst:

Ik voelde me nederig toen ik terugkwam na het geven van een lessenreeks, diep in het zuiden van Sri Lanka. Het is de ervaring van de voorgangers daar dat het gemakkelijk 10 tot 15 jaar kan duren voordat pionierswerk in onbereikte gebieden enige vrucht oplevert. In die periode vermindert soms de vijandige houding van de bewoners nauwelijks. Velen geven hun evangelisatiepogingen na enkele jaren op, maar wie volhardt zal ‘eeuwige resultaten’ boeken.

Het verhaal van de ‘Asher-taart’ heeft een nieuwe wending genomen. Ter herinnering: het begon allemaal met de bestelling van een taart met opschrift bij de Asher-Bakkerij, een firma uit Noord-Ierland die zich onder andere specialiseert in geïllustreerde taarten. De klant had een taart gevraagd met de tekst ‘steun het homo-huwelijk’. Hoewel de bakkerij aanvankelijk de bestelling geaccepteerd had, maakte de eigenaar de opdracht ongedaan, aangezien de slogan inging tegen zijn christelijke waarden. De klant kreeg zijn betaling terug gestort en de zaak leek afgehandeld. De klant, een activist voor homorechten, voelde zich echter gediscrimineerd en trok naar de rechtbank.

Er volgde een lange juridische strijd. De rechter was in eerste instantie van mening dat hier sprake was van homofobe discriminatie en veroordeelde de bakker in 2014. Die ging in beroep, maar werd opnieuw, in 2016 veroordeeld. Uiteindelijk bleef alleen de Hooggerechtshof over en dat heeft, opnieuw twee jaar later, een uitspraak gedaan. Een belangrijk element in de hele discussie is de vraag of het hier ging om de boodschap of om de klant.

Denis Mukwege behandelt slachtoffers seksueel geweld

Op 10 december 2018 werd in Oslo de Nobelprijs voor de Vrede uitgereikt aan Nadia Murad Basee,  een Jezidische mensenrechtenactiviste, die als seksslavin misbruikt werd door aanhangers van IS, en Denis Mukwege, een Congolese arts en eveneens strijder voor de mensenrechten. Mukwege, zoon van een predikant, is gynaecoloog en mensenrechtenactivist, en behandelt slachtoffers van groepsverkrachtingen en seksueel geweld. Hij wordt wereldwijd als expert in die specialisatie beschouwd. Hij staat ook bekend als de ‘wonderdokter’ vanwege zijn reconstructieve operaties bij vrouwen die slachtoffer waren van seksueel geweld.

Tijdens de plechtigheid deelde Mukwege zijn gebed dat hij naar God opzond, toen hij in 1999 zijn eerste patiënte binnenkreeg, een meisje van 18 maanden dat verkracht was: “Mijn God, zeg me dat wat ik hier zie niet waar is. Zeg me dat dit gewoon een slechte droom is en dat alles in orde komt”.

Het aantal abortussen bij prenatale diagnoses van het syndroom van Down, de meest voorkomende chromosale afwijking, is hoog: bijna 100 % in IJsland, 98 % in Denemarken, 80 tot 90 % in Noorwegen en 90 % in het Verenigd Koninkrijk. In de Verenigde Staten bedraagt het percentage 67.
 
In heel Europa druist de wetgeving ten aanzien van abortus lijnrecht in tegen de meest fundamentele rechten van mensen met een handicap. In oktober 2017 stelde de Commissie voor de Rechten van Personen met een Handicap dat wetten die abortus op grond van handicap expliciet toelaten, een inbreuk zijn op het Verdrag voor de Rechten van Personen met een Handicap (art. 4, 5 en 8). Een handicap als reden voor abortus gaat feitelijk over het beëindigen van het leven van een ongeboren kind dat niet volkomen in overeenstemming is met wat de maatschappij als gezond of wenselijk beschouwt.

Gave Veste helpt vluchtelingen en asielzoekers op materieel en geestelijk vlak. Daarom is de organisatie regelmatig op zoek naar concrete zaken – vaak kleine dingen die het leven van de nieuwe inwoners van ons land gemakkelijker kunnen maken. Zo zocht (en zoekt) Gave Veste naar opvang en huisvesting van mensen die nog geen opvang in een asielcentrum hebben gekregen. Zelfs iets simpels als een fiets voor een Syrisch vluchtelingengezin, zodat ze gemakkelijker boodschappen kunnen doen. Op die manier kunnen ze sneller een eigen bestaan in België opbouwen. Of wat te denken van een buggy voor een christengezin uit Syrië met een kind van ongeveer 2,5 jaar oud? Het zijn allemaal eenvoudige dingen, die een enorm verschil kunnen maken.

Iets minder eenvoudig dan het zoeken naar een buggy, is het vinden van een buddy. Iemand die een buddy wil zijn voor een vluchteling, bouwt contact op met die persoon of dat gezin en helpt hen een plek te vinden in België. Hoe werkt zoiets?

Guy Cauwels bidt in zijn ‘war room’ urenlang voor België en de werkers in Gods koninkrijk.

Sneeuwvlokken dwarrelen naar beneden uit de grijze lucht boven Brussel. Een duidelijk bewijs dat de winter nog niet helemaal overwonnen is op het moment dat ik Guy Cauwels bezoek voor dit interview. Op de bovenste verdieping van de Nortonhuizen aan de Lambermontlaan is Guy Cauwels wel hard bezig met overwinning. Het lokaaltje dat twee dagen per week zijn ‘thuis’ is, draagt de uitdagende naam ‘war room’. De overigens vredelievende Vlaming strijdt stevig – in gebed. Twee jaar geleden verminderde hij drastisch de uren die hij aan zijn job besteedde en gaf hij de vrijgekomen tijd aan zijn bediening als bidder.